Η πρόκληση της ψυχοθεραπείας

Η πρόκληση της ψυχοθεραπείας

Τί; Λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που ακούγοντας την λέξη ψυχοθεραπεία τρομάζει… τι είναι άραγε αυτό που πραγματικά τρομάζει; Η έλλειψη γνώσης για το τί είναι ψυχοθεραπεία; Η παραποιημένη εικόνα που έχει σχηματίσει στο κεφάλι του κανείς ότι μόνο οι τρελοί πάνε; Η δυσκολία του να ανοιχτεί σε έναν άγνωστο άνθρωπο για προσωπικά σοβαρά ζητήματα ή η άρνηση του να δει τις δικές του δυσκολίες κατά πρόσωπο και να αποφασίσει να τις αντιμετωπίσει; Όλα αυτά μπορεί όντως να είναι λόγοι αποτροπής από την καρέκλα της ψυχοθεραπείας, ωστόσο αν κάποιος αναζητάει την αλήθεια και προβληματίζεται για το τι δεν κάνει καλά και δεν προχωράει στην ζωή του, θα κάνει το άλμα να πάει σε κάποιον ειδικό. Οπότε, χρειάζεται να έχει ένα αίτημα.

Που; Τώρα θα πείτε σε ποιόν ειδικό; Βέβαια, και είναι μεγάλης και καθοριστικής σημασίας η επιλογή του ειδικού, γιατί αν κάποιος πάει τυχαία σε ψυχοθεραπευτή χωρίς καμία σύσταση ή χωρίς να έχει διαβάσει και να έχει καταλάβει για το μοντέλο θεραπείας που εφαρμόζει μπορεί να απογοητευτεί και να μην ξανά πάει, οπότε έμμεσα στήνει παγίδα στον εαυτό του! Τι εννοώ; Εννοώ ότι και η ευθύνη για την επιλογή του ειδικού είναι προσωπική, του ίδιου του θεραπευόμενου και όχι του θεραπευτή. Άρα, ο καθένας καλείται να κάνει αφενός μια έρευνα πριν πάει για ψυχοθεραπεία και αφετέρου να γνωρίζει 2 πράγματα για την θεραπευτική προσέγγιση που επιλέγει. Γιατί, αν για παράδειγμα κάποιος απαξιώνει την ψυχαναλυτική μέθοδο, δεν μπορεί να πάει σε έναν ψυχαναλυτή γιατί θα τον ακυρώσει..!

Πότε και γιατί; Το πότε θα πάει κάποιος είναι καθαρά προσωπικό και έχει να κάνει με το πότε νιώθει έτοιμος να κάνει μια τέτοια κίνηση στην ζωή του. Πολλοί προσέρχονται για ψυχοθεραπεία όταν μια ανυπόφορη κατάσταση τους τους πιέζει σε τέτοιο σημείο που δεν πάει άλλο. Καλό είναι να το προλάβει στην γένεση του παρά μετά… Ναι, είναι απόφαση ζωής όταν αποφασίζει να δει την ζωή με την προσωπική του ευθύνη. Μπορεί να επιφέρει κάποιο πόνο αλλά θα έχει αποτέλεσμα γιατί αν επεξεργαστεί τον πόνο θα βγάλει καλά αποτελέσματα, γιατί αν καταλάβει το λάθος του θα μπορέσει να το πάει και διαφορετικά, γιατί αν δει τα σημεία που δυσκολεύεται, θα τα δουλέψει για να τα βελτιώσει και γιατί αν περάσει μέσα από την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του μπορεί να ανακαλύψει και την φωτεινή! Τελικά, η ψυχοθεραπεία είναι πρόκληση…!

Αντωνοπούλου Φωτεινή- Δήμητρα

 699 44 35541

Ερωτική Εργασία

 Όμορφες εικόνες ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας καθημερινά, εικόνες από ανθρώπους που έχουν καταφέρει να έχουν βρει νόημα στην εργασία τους. Δεν είναι η εργασία τους που αν σταματήσει θα χαθεί το νόημα αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που δίνουν νόημα στην εργασία τους. Για παράδειγμα, ένας μαέστρος, που δίνει όλο του το «είναι» σε κάθε πρόβα, έχει επιτύχει να  προσφέρει όλη του την αγάπη για την μουσική και την μαθητεία της και σίγουρα είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές του.

Ένας ψυχοθεραπευτής που πλούσια παρέχει τις υπηρεσίες του στον ανθρώπινο πόνο για πολλά χρόνια και αντί να γερνάει και να «αδειάζει» γίνεται όλο και πιο ζωντανός και «γεμάτος» από την σχέση τους με τους θεραπευόμενους του.

Ένας ιερέας που αδιάκοπα βοηθάει με κάθε τρόπο όσους υποφέρουν, μπορεί και παραμένει- επιμένει να είναι χαρούμενος διδάσκοντας το φως της ελπίδας στους γύρω του!

Ένας απλός μαγαζάτορας που με πολύ προθυμία και χαρά εξυπηρετεί για πολλά χρόνια τους πελάτες του, πετυχαίνει  να φεύγουν πάντα με χαμόγελο από το μαγαζί.

Ένας μικρός βιβλιοπώλης,που αγαπά πολύ τα βιβλία,γράφει ο ίδιος την περίληψη όσων βιβλίων έχει διαβάσει και την εκθέτει στο μαγαζί του ως αφορμή για να μοιραστεί τον έρωτα του για τα βιβλία με ακόμα κάποιον «ενδιαφερόμενο»!

Αντίθετα, ένας δημόσιος υπάλληλος που συμβαίνει χρόνια να κατέχει μια θέση ούτε «καλημέρα» δεν μπορεί να ξεστομίσει στον εξυπηρετούμενο! Και αν τυχόν έχει απορία ο εξυπηρετούμενος, τότε ο υπάλληλος τον κοιτάει με μισό μάτι γιατί του χάλασε τον «αυτισμό» του!

Ένας μαθηματικός μου μισεί τα μαθηματικά και δεν διδάσκει καθόλου καλά το μάθημα,όταν τον ρωτούν οι μαθητές απορίες αυτός τους αποκαρδιώνει…

Ένας ιδιωτικός υπάλληλος που ενώ διεκπεραιώνει την εργασία του σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, νιώθει αδικημένος γιατί δεν έχει τις προσδοκώμενες οικονομικές απολαβές και μέσα του «βράζει» με αποτέλεσμα να «διεκπεραιώνει» τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις χωρίς να χαίρεται…ξερά!

Από τα παραπάνω παραδείγματα καταλαβαίνουμε το κατά πόσο ο καθένας απ’ αυτούς έχει επιλέξει συνειδητά να είναι αυτό που είναι ή κατευθύνθηκε από άλλους ή ενώ το διάλεξε συνειδητά στην πορεία «βολεύτηκε» ή βαρέθηκε θεωρώντας την δουλειά του δεδομένη. Οπότε, καθένας έχει να δει συνειδητά αν επιθυμεί την εργασία του ή όχι. Αν την επέλεξε με καθαρά δικά του κριτήρια ή οι γονείς του τον κατεύθυναν σε μια σίγουρη θέση που τελικά ο ίδιος βλαστημάει γιατί το όνειρο του πήγε στράφι.

Σημαντικό είναι να μπορούμε να ακούμε τις επιθυμίες μας και πολύ περισσότερο τις επαγγελματικές γιατί το επάγγελμα θα μας συνοδεύει σε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Άρα, είναι σπουδαίο να χαιρόμαστε την εργασία μας για να χαιρόμαστε την ζωή μας.

Και τι γίνεται αν τελικά κάποιος ασκεί ένα επάγγελμα που δεν επιθυμεί; Οι λύσεις είναι 2: αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρο του με κάθε κόστος και ευθύνη ή επιλέγει πλέον να εργάζεται στην ίδια δουλειά  με όρους που είναι ευνοϊκοί για τον ίδιο ώστε να κερδίζει από αυτήν. Το να μένει κάποιος στην δουλειά του από ανάγκη και να γκρινιάζει όλη μέρα, κάθε μέρα, πριν, κατά και μετά την δουλειά είναι μιζέρια!

Τελικά, το πανέμορφο σύνθημα » Κάνε ό, τι αγαπάς και αγάπα ό, τι κάνεις » ταιριάζει για κατακλείδα!

Φωτεινή- Δήμητρα Αντωνοπούλου

Κοινωνική Λειτουργός

Η υγεία του Ζευγαριού

Όταν, με το καλό, ένα ζευγάρι παντρεύεται, συχνά,με τον καιρό φεύγει ο έρωτας και υπάρχει μια γραμμική πορεία στα γεγονότα που ακολουθούν: να κάνουν παιδιά και να τρέχουν για αυτά, για τις οικογενειακές μέριμνες, την εργασία και πολλά άλλα με τη μορφή ρουτίνας. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα κάνουν παιδιά ή όχι αλλά ο τρόπος που βιώνει κανείς την πορεία αυτή. Δηλαδή, ζουν τα γεγονότα και την ανάπτυξη της οικογένειας με ευγνωμοσύνη, αγάπη και χαρά ή αγκομαχούν για όλα αυτά; Νιώθουν ότι εξαντλούνται καθημερινά μέσα από τις μέριμνες ή γεμίζουν  και βρίσκουν ευκαιρία να χαρούν μια άλλη μοναδική μέρα;

Πραγματικά, ο τρόπος που βιώνει κανείς την οικογένεια είναι πολύ σημαντικός. Το ζευγάρι έχει να υποστηρίξει ο ένας τον άλλο, να τον αναδείξει και να τον ενισχύσει στους καθημερινούς του ρόλους. Έχει να «ποτίζει» την σχέση με τον μοναδικό τρόπο του ώστε να αποφορτίζει τα αρνητικά συναισθήματα και να αναδεικνύει τα καλά.

Στη σχέση του ζευγαριού, που δεν σταματά μετά την γέννηση του πρώτου παιδιού, χρειάζεται να είναι κοντά ο ένας στον άλλο με τον τρόπο που αντιστοιχεί στον καθένα. Αν κρατήσει κανείς τα στοιχεία αυτά, σίγουρα θα καταφέρει να κρατήσει ζωντανή την σχέση του και τον γάμο του και κατά την διάρκεια της ανάπτυξης των παιδιών και μετά αυτών.

Αν αφήσει ο/η σύντροφος την καθημερινότητα και τις έγνοιες να τον απορροφήσουν, παύσει να φροντίζει τον εαυτό του, τότε δεν θα είναι ελκυστικός ούτε στον ίδιο! Έτσι, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι…

Αντίθετα, όταν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον σύντροφο μας και φροντίζουμε την σχέση μας σε καθημερινή βάση μόνο μπροστά μπορεί να πάει και να καρποφορήσει.

Ακόμα και για τα άτεκνα ζευγάρια, όταν δεν έχουν αυτοσκοπό την δημιουργία απογόνων, τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο εύκολα. Δηλαδή, αν αποδεχτούν την κατάσταση τους έχουν την δυνατότητα να απελευθερωθούν από την ιδέα της τεκνογονίας και να διαμοιράσουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλο καθώς και να βρούνε νόημα ζωής στο να προσφέρουν στην κοινότητα που ζουν.

Το θέμα είναι να μπορεί καθένας να χαρεί και να ευγνωμονεί είτε για αυτά που έχει είτε για αυτά που δεν έχει!

---

Δήμητρα Αντωνοπούλου, Κοινωνική Λειτουργός
699 44 355 41

Η επιθυμία του να σχετίζεσαι

Στην εποχή μας ακούγεται ιδιαίτερα από νέους γύρω στα 30 να επιθυμούν να σχετιστούν με το άλλο φύλο, με σκοπό την συντροφικότητα, τον γάμο και την οικογένεια. Ωστόσο, ενώ κάποιος/ κάποια δείχνει πολύ πρόθυμος και με μεγάλη επιθυμία, από τα λεγόμενα του να συνάψει σχέση, από την άλλη όλη του η κίνηση και η προαίρεση δείχνει το αντίθετο. Έτσι, όταν βρεθεί σε μια παρέα που έχει την ευκαιρία να γνωριστεί με καινούργια πρόσωπα, κρατάει μια τέτοια στάση που μόνο επιθυμία να σχετιστεί δεν σημαίνει. Παρά δεν επιτρέπει το αυθόρμητο άνοιγμα στο άλλο πρόσωπο και πάει μέχρι του σημείου αυτού που νιώθει προστατευμένος από τον άλλο με σκοπό να μην δώσει παραπέρα αέρα και προχωρήσει η γνωριμία σε κάτι περαιτέρω. Ή μπορεί και να φλερτάρει χωρίς ποτέ να πάρει την ευθύνη να προχωρήσει.

Έτσι, ενώ μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος και δημοφιλής στην παρέα με πολλά ταλέντα και σειρά θαυμαστών ποτέ δεν σχετίζεται πραγματικά.. δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει το βήμα της δέσμευσης. Οι γνωστές σε όλες ατάκες : » Πού να βρεις τώρα άνδρα;!» ή «δεν υπάρχουν γυναίκες για σπίτι πια» είναι από τα δημοφιλή του/της σλόγκαν και αμέσως αυτοαναιρούν τον ίδιο που μόλις πριν από λίγο ορκιζόταν ότι καίγεται να σχετιστεί!

Οπότε, μήπως υπάρχει ο κίνδυνος της παγίδας της γενίκευσης και παίρνει όλους η μπάλα, ενώ υπάρχουν στην πραγματικότητα πολύ αξιόλογοι άνθρωποι γύρω μας που δεν μπορούμε να δούμε γιατί στιγματίζεται ολόκληρη η κατηγορία ανδρών ή γυναικών; Μήπως, κατά βάθος δεν παίρνει κανείς την ευθύνη να πει την αλήθεια στους άλλους, αλλά και στον εαυτό του πρώτα, ό,τι δυσκολεύεται να βρει σύντροφο για δικούς του λόγους και όχι γιατί οι άλλοι είναι λάθος..;

Αν ο καθένας είχε το κουράγιο να δει μέσα του με καθαρά μάτια ότι δεν είναι έτοιμος/ έτοιμη να σχετιστεί ή ότι δεν επιθυμεί την συντροφιά ενός άλλου ανθρώπου θα ήταν όλα πιο απλά. Αν μπορούσε να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα του και να κατανοήσει τι του συμβαίνει, τι τον μπλοκάρει και τον κρατάει δέσμιο σε μια στασιμότητα και έλλειψη ενδιαφέροντος για τους άλλους, θα ήταν μια καλή αρχή για εξέλιξη και αυτογνωσία. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, μπαίνει ο ρόλος του επαγγελματία ( Συμβούλου Ψυχικής Υγείας) ο οποίος μπορεί πολύ άμεσα να βοηθήσει για την αναγνώριση και επεξεργασία των συναισθημάτων αυτών. Οπότε, ο ειδικός δίνει την προσωπική ευθύνη για την κατάσταση που μέχρι σήμερα βρίσκεται ο άνθρωπος συναισθηματικά, έπειτα τον βοηθάει να αναγνωρίσει τα δικά του συναισθήματα, να τα κατανοήσει και να τα επεξεργαστεί και να τα συνδέσει με την σημαντικότητα που έχει ο ίδιος στην πατρική του οικογένεια. Γιατί, για κάποιο λόγο, συνδέεται η σχέση και ο ρόλος που έχει με την πατρική του οικογένεια με την δική του προσωπική πορεία και εξέλιξη. Δηλαδή, στην παρούσα φάση που «αναζητά» ταίρι, έχει αποδεσμευτεί από την πατρική οικογένεια ή είναι το «στήριγμα» της που αν φύγει θα καταρρεύσει αυτή ολοσχερώς;

Τι λέμε; Απλά, όταν κάποιος αναλαμβάνει από μικρή ηλικία τον ρόλο του «προστάτη»/ «συντρόφου» στην πατρική του οικογένεια ήδη έχει μια δέσμευση/ υποχρέωση που δεν του επιτρέπει ως συνήθως την περαιτέρω ανάπτυξη και δέσμευση με κάποιο άλλο πρόσωπο εκτός οικογένειας. Με άλλα λόγια, όποιος έχει αναλάβει την συναισθηματική ή και υλική φροντίδα της πατρικής του οικογένειας δύσκολα αποδεσμεύεται από τον ρόλο αυτό γιατί νιώθει την υποχρέωση πάντα να στέκει δίπλα σε αυτήν. Έτσι, ενώ ο ίδιος μπορεί να επιθυμεί σχέση, ωστόσο μια αόρατη δύναμη τον κρατά παγιωμένο και προσηλωμένο σε μια απόμακρη ή αβέβαιη/ αμφιθυμική  στάση που κάνει τον ανυποψίαστο άλλο να μπερδεύεται!

Ας μην ξεχνάμε και του άλλου άκρου συμπεριφορά που έχει να κάνει με την άνευ όρων δέσμευση σε κάποιον που ουσιαστικά δεν γνώρισε καλά, τα «έδωσε όλα «, όπως λέει, και μετά από λίγο καιρό αντιλήφθηκε ότι δεν ταίριαζαν και δεν υπήρχε κανένας κοινός στόχος με αποτέλεσμα να χωρίζουν πολύ άσχημα και ο προδομένος να γυρίζει πάλι στην σιγουριά της πατρικής οικογένειας. Οπότε, και αυτή η συμπεριφορά είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στην παθολογική εξάρτηση με την πατρική οικογένεια.

Μην αυταπατόμαστε…και ο ίδιος ο δεσμευμένος- αδέσμευτος έχει οφέλη από την δέσμευση αυτή! Κάτι δίνει, κάτι χάνει αλλά και κάτι κερδίζει….αναγνώριση, εξουσία, έλεγχο, φροντίδα και πολλά άλλα!

Αν, λοιπόν, κανείς καταλάβει ότι έχει ένα θέμα δέσμευσης με την πατρική του οικογένεια μπορεί να αποφασίσει αν θέλει:

• Να παραμείνει κολλημένος εκεί νιώθοντας τύψεις και ενοχές από το αβάσταχτο χρέος που έχει να την φροντίζει, λες και η ίδια είναι ανήμπορη ή να την ευχαριστήσει για όλα όσα του έδωσε όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξης του και να την αποχαιρετήσει με ωραίο τρόπο,
• να συνεχίσει να λειτουργεί με τον δοσμένο ρόλο του προστάτη/ διασώστη ή να απελευθερωθεί από αυτόν,
• να ελέγχει παθολογικά ή να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σ’ένα νέο πρόσωπο,
• να παραμείνει στάσιμος ή να εξελιχθεί,
• αν προτιμά την σιγουριά του κλεισίματος στον εαυτό και του δεδομένου ή το άνοιγμα στον άλλο που δεν διασφαλίζει το σίγουρο και απαιτεί κόπο και δημιουργία,
• αν προτιμά την βοήθεια της μαμάς ή να παράγει ο ίδιος έρωτα μέσα σε μια νέα δέσμευση με πραγματικό σύντροφο,
• αν ζει φαντασιωτικά ή τολμά να κάνει/δεχτεί πρόταση κι ας απορριφθεί ζώντας στην πραγματικότητα και
• αν, τέλος, ζει καλύπτοντας ανάγκες των άλλων ή επιθυμεί πραγματικά να σχετιστεί…Η Λύση είναι στα ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ!!!

 

Κοινωνική Λειτουργός

Φωτεινή- Δήμητρα Αντωνοπούλου

Τηλ.Επικοινωνίας: 6994435541